الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْكِتابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ یُۆْمِنُونَ بِهِ وَ مَنْ یَكْفُرْ بِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (121 بقره)

كسانى كه به آنها كتاب آسمانى داده‏ ایم و آن را چنان كه سزاوارِ تلاوت است تلاوت مى‏ كنند، آنان به آن (قرآن یا پیامبر) ایمان مى‏ آورند و كسانى كه به آن كافر شوند، آنان همان زیانكارانند.

در برابر یهود و نصارایى كه به سبب لجاجت و سركشى مورد انتقاد قرار گرفتند، گروهى از آنان مورد تمجید و قدردانى خداوند قرار گرفته‏اند. آنان كسانى هستند كه به كتاب‏هاى آسمانى مراجعه كرده و نشانه‏ هاى ظهور و بعثت پیامبر اسلام صلى اللَّه علیه و آله را در آن دیده و به او ایمان مى ‏آورند.

در تفسیر أطیب البیان آمده است: مراد از «الْكِتابَ» در این آیه، قرآن و مخاطب مسلمانانى هستند كه در قرائت قرآن، حقّ تلاوت را ادا نموده و به پیامبر صلى اللَّه علیه و آله ایمان آورده‏اند. تفسیر المیزان نیز این معنى را احتمال داده است.

روایتى درباره ‏ى آداب تلاوت قرآن در تفسیر المیزان نقل شده، كه هشت نكته را مورد توجّه قرار داده است:

1 ترتیل آیات. 2 تفقّه در آیات. 3 عمل به آیات. 4 امید به وعده‏ها. 5 ترس از وعیدها. 6 عبرت از داستان‏ها. 7 انجام اوامر الهى. 8 ترك نواهى. در پایان روایت نیز امام صادق علیه السلام فرمود:

حقّ تلاوت تنها حفظ آیات، درس حروف، قرائت و تجوید نیست. و بر اساس روایات، كسانى كه حقّ تلاوت قرآن را ادا مى‏ كنند، تنها امامان معصوم مى‏ باشند. (كافى، ج 1 ص 215)