مزار بی نشان

دل غریب من از گردش زمانه گرفت به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت

شبانه بغض گلوگیر من کنار بقیع شکست و دیده ز دل اشکِ دانه دانه گرفت

ز پشت پنجره ها دیدگان پر اَشکم سراغ مدفن پنهان و بی نشانه گرفت

نشان شعله و دود و نوای زهرا را توان هنوز ز دیوار و بام خانه گرفت

مصیبتی است علی را که پیش چشمانش عدو امید دلش را به تازیانه گرفت

چه گفت فاطمه کان گونه با تأثر و غم علی مراسم تدفین او شبانه گرفت

فراق فاطمه را بوتراب باور کرد شبی که چوبه تابوت را به شانه گرفت