همیشه یک تسبیح گلی دستش بود.
بهش می گفتم آقا محسن هی با این تسبیح چی میگی لب می جنبنی؟
به خودم می گفتم اگه به من بود این سی و سه تا دانه را ظرف دو دقیقه قرش می دادم و می رفت
صدتایی نیست که این همه مشغولش شده است
دارم برای زمین ذکر می گم تا دید نزدیک است چشمانم از حدقه بزند بیرون.
گفت : روی این زمین می خوابیم راه می رویم نباید مدیونش بشیم.