احساس مسئولیت
احساس مسئولیت ، از مهم ترین و اصلى ترین آداب پزشکى است ؛ زیرا این احساس است که پزشک را به رعایت وظایف اخلاقى ، قانونى و شرعى خود در مورد درمان بیمار، وادار مى سازد.
امام صادق (علیه السلام )، سخنى سخت تکان دهنده درباره مسئولیت پزشک حضرت مسیح (علیه السلام ) نقل فرموده است :
مسیح (علیه السلام ) مى گفت : ان التارک شفاء المجروح من جرحه شریک لجارحه لا محاله …؛
آن که درمان کردن زخم زخمدیده اى را واگذارد، ناگزیر، شریک کسى است که زخم را بر بدن وى نشانده است .
این سخن ، متکى بر منطق روشنى است که نه تنها پیروان اسلام و مسیحیت ، بلکه هیچ پزشک با وجدانى نمى تواند آن را انکار کند. از این رو، شایسته است همه پزشکان ، آن را قاب کنند و در مطب خویش ‍ بیاویزند.
بر اساس این  ، کوتاهى پزشک در درمان بیمار، به معناى سهیم بودن او در بیمارى و گاه ، هلاکت بیمار است . لذا پزشک ، مسئول است با همه توان براى درمان بیمار، تلاش کند و با هیچ بهانه اى نمى تواند از زیر بار مسئولیت ، شانه خالى نماید.

 تقواى پزشکى
تقوا در هر حرفه اى به معناى رعایت قوانین الهى در انجام دادن آن است . بنابراین ، تقواى پزشکى ، شامل همه آداب و احکام اسلامى در مورد این حرفه است ؛ لیکن در تقواى پزشکى ، دو نکته اهمیت فوق العاده اى برخوردار است : یکى خیرخواهى براى بیمار، و دیگرى تلاش براى درمان او. از این رو، امام على (علیه السلام )، پس از توصیه پزشکان به تقوا، بلافاصله به این دو مصداق بارز تقواى پزشکى اشاره مى فرماید:
من تطبب فلیتق الله ولینصح ولیجتهد.
هر کس طبابت پیشه کند، باید که از خدا پروا بدارد و خیرخواهى و جدیت به خرج دهد.
((نصح )) که در این سخن بدان اشاره شد، به معناى خیر خواهى و ((اجتهاد))، به معناى به کارگیرى همه توان است . بنابراین ، تقواى پزشکى بدین معناست که پزشک براى حسن انجام وظیفه ، اولا باید سود بیمار را در نظر بگیرد نه سود خود را. ثانیا باید از همه توان فکرى و عملى خود براى درمان وى استفاده کند و پزشک با تقوا، کسى است که در صرف وقت براى تشخیص بیمارى ، در تجویز دارو، در چگونگى درمان و طول آن ، به چیزى جز سود بیمار نیندیشد.

منبع:تفسیر العیاشی