ای انسان! بیندیش و تفکر کن تا در آنچه از بهره های گوناگون این دنیای پست که به تو روی می آورد، چنان عمل نکنی که فقط آنچه را برای تو سودمندتر باشد، انتخاب کنی؛بلکه نفس خود را به سختی وادار کن، و وقتت را در بهبود آنچه می خوری و می نوشی صرف کن1، و خوابت را سبک کن.
البته همانطور که می دانی از این سختی، مختصر حالی برای تو حاصل خواهد شد که متاسفانه پایدار نیست و دوام ندارد و بسرعت برطرف می شود، پس به چه دلیل کاری را نکنی تا به وسیله آن به بهره های آخرتی (که بود و نبود آن) برای تو فرق زیاد و تفاوت عظیمی دارد، و پایدار است، و دوام می آورد، و همیشگی و جاویدان است، برسی؟
برای مثال وقتی که با مال خود چیزی برای تجارت خریداری می کنی، و بعد خبردار می شوی که اگر بجای آن، چیز دیگری خریده بودی، سودی دو برابر می بردی؛ از این خبر اندوهگین می شوی، و به شدت تأسف می خوری، وخودت را بخاطر غفلتت سرزنش می کنی، و تصمیم می گیری که از این به بعد حواست جمع باشد، اما چرا از آن سودی که در تجارت آخرت، هفتاد برابر و بیشتر، از دست می دهی اندوهگین نمی شوی؟
 
هر کس صبح بیدار می شود و به دنیا بیشتر پردازد، با خدا هیچ رابطه ای ندارد، (هیچ حقی برخدا ندارد)، و خداوند چهار خصلت را با او همراه می کند:
1- اندوه و تشویشی که هرگز از او جدا نشود.
2- سرگرمی یی که هرگز از آن رها و آسوده نگردد.
3- فقری که هرگز بی نیازی به او نرسد.
4- آرزویی که هرگز به انتهای آن نرسد»،