عادت ما ایرانی‌ها بر این است که در آستانه عید نوروز که جهان نو می‌شود، به خانه‌ تکانی رو می‌آوریم و خانه و زندگی خود را پاک و تا آنجا که بتوانیم نو می‌کنیم. این امر با ارزشی است و اگر گرفتار اسراف و خودآرایی‌های مذموم نشویم، امری زیباست.
و چه خوب است که از این فعالیت سالانه الگو بگیریم و دل‌های خود را از اغیار پاک کنیم و آن را برای صاحب‌خانۀ اصلی آن آماده کنیم. اما مگر دل ما را صاحب‌خانه‌ای است و هم‌اکنون اغیاری در آن جای گرفته‌اند؟ امام صادق سلام الله علیه در سخنی دل‌نشین می‌فرمایند: «الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ فَلَا تُسْكِنْ حَرَمَ اللَّهِ غَيْرَ اللَّه»‏ «دل حرم خداوند است و جز خدا را در آن ساکن مکن» [بحارالانوار؛ 67/25] این روایت که همانند آن بسیار است، دو بخش دارد. بخش نخست آنکه دل و قلب آدمی را صاحب‌خانه‌ای است که آن خداوند متعال است. بخش دوم اینکه انسان با رفتار و کردار خود؛ چه بسا دیگری را در این خانۀ الهی جای می‌دهد و حرم الهی را به بت‌خانه تبدیل می‌کند. آن غیر کسی نیست، جز طاغوت‌های نفسانی و شیطانی که اندک‌اندک در دل ما جای می‌گیرند و آن را اشغال می‌کنند. عناصری وحشی و ناپاک که دارالملک ایمان را جایگاه خود کرده‌اند و تا ما را به هلاک و نابودی ابدی گرفتار نسازنند، دست از سر ما برنمی‌دارند و ما تنها یک راه رهايي از شر اين دشمن غدار داريم، و آن اینکه دل خود را با نور اخلاق الهی خانه‌‌تکانی کنیم.