سبک زندگی، مساوی با مفهوم آداب دینی نیست، بلکه سبک زندگی در جوامع مسلمان بر اثر عمل به آداب، اخلاق و اعتقادات دینی به دست می آید و در نتیجه عمل به تعالیم دینی حاصل می شود. در واقع در سبک زندگی دینی می خواهیم بدانیم که آحاد و طبقات متفاوت اجتماعی در یک جامعه مسلمان از جمله کارگران، مهندسان، پزشکان و دیگر صنوف مسلمان در موقعیت های متفاوت از جمله کار، تفریح، لباس، غذا، مناسبات و روابط اجتماعی و خانوادگی و امثال آنها، چگونه عمل می کنند. بدیهی است که سبک زندگی مسلمان بر اثر اعتنا و توجه به دین شکل می گیرد. امروزه اگر سبک زندگی مطرح می شود و گاه دیده می شود که مرز سبک زندگی ما با سبک زندگی غربی مشخص نیست، به این جهت است که به سنت دینی به خوبی عمل نمی شود و آنگاه که محور امور زندگی بر اساس دین و اعمال دینی نباشد، قطعاً سبک زندگی هم شکل دینی به خود نخواهد نگرفت.
به طور مثال اعمال عبادی همچون نمازهای پنجگانه در روز، وضعیت رفتارهای انسان را در موقعیت های روزانه مشخص می کند و یا روزه و حج در دو ماه از سال، بخشی از کنش و رفتار آنان را جهت می بخشد و یا شعائر دینی همچون محرم، ایام شهادت، ایام تولد و مناسبت های دینی، بخشی از الگوی رفتاری شیعیان را تعیین می کند و بر سبک زندگی آنان تأثیر می گذارد، به طور مثال در سبک زندگی اسلامی، در ایام شهادت ازدواج صورت نمی پذیرد و یا در ایام ولادت پیشوایان دینی، جشن و سرور و ازدواج صورت می گیرد و مسلمانان رفتار خود را با این مناسبت ها جهت می بخشند.
وظایف متفکران و اندیشمندان دینی در جامعه دینی به ویژه در عصر جدید طرح و تبیین نظری الگوهای زندگی است، به این معنا که باید در باره چگونگی تربیت کودکان و نوجوانان، شیوه شهرسازی و معماری، مناسبات خانوادگی، اجتماعی و سازمانی، خصوصیات فردی و جمعی و دیگر ساحت های زندگی بیندیشند و الگوهای درست زندگی را که مبتنی بر تعالیم و آموزه های اسلامی است، برای جامعه طرح نمایند.