صبر یکی از تعالیم حیات‌بخش و ریشة بسیاری از ارزش‌ها و کمالات معنوی انسان، معرفی شده است. در ذات و فطرت انسان نور ایمان و شوق به کمال نهفته است و اگر صبر، در انسان مؤمن تباه گردد ایمان از کَفَش خارج می‌شود. در کلام مولوی صبر از لوازم ایمان معرفی شده است و سالک برای حفظ پرهیزگاری باید نفس خویش را مهار کند و خود را از تعلقات دنیا رها سازد. صبر از نگاه پیر طریقت کیمیایی است که به‌واسطة آن جان حس، که بدون وجود نفخة الهی همچون مسی بی‌ارزش است، تبدیل به زر می‌شود. تا جایی که می‌تواند زنجیر تعلقات دنیوی را از پای بردارد و روح را در بلندای قرب حق پرواز دهد و در آستان الهی به آرامشی بی‌بدیل دست یابد.

«صبر مهم‌ترین شاخة درخت ایمان و مطمئن‌ترین کشتی نجات است. قرآن صبر را کلید هر خیر و نیکی و دروازة هر خوشبختی و کامرانی دنیا و آخرت می‌داند.»