امام خمینی (ره) در مسئله شماره ۲۷۹۱ رساله توضیح‌المسائل می‌فرمایند:
«چند چیز شرط است در واجب بودن امر به معروف و نهی از منکر. اول آنکه کسی که می‌خواهد امر و نهی کند، بداند که آنچه شخص مکلف به جا نمی‌آورد، واجب است که به جا آورد و آنچه به جا می‌آورد باید ترک کند … دوم: آن که احتمال بدهد، امر و نهی او تأثیر می‌کند. پس اگر بداند اثر نمی‌کند واجب نیست. سوم: آن که بداند شخص معصیت‌کار، بنا دارد که معصیت خود را تکرار کند. پس اگر بداند یا گمان کند یا احتمال صحیح بدهد که تکرا ر نمی‌کند واجب نیست. چهارم: آن که در امر و نهی مفسده‌ای نباشد. پس اگر بداند یا گمان کند که اگر امر و نهی کند، ضرر جانی یا عرضی و آبرویی یا مالی قابل توجه به او می‌رسد، واجب نیست.»
همچنین در مسئله شماره ۲۸۰۴ می‌فرمایند: «برای امر به معروف و نهی از منکر، مراتبی است و جایز نیست یا احتمال حاصل شدن مقصود از مرتبه پایین، به مراتب دیگر عمل شود.»