تبادل عاطفی با جوان

انسان ها افزون بر آنکه دارای وجدان، غریزه و عقلانیت هستند، احساسات و عواطف نیز دارند. بنابراین، به محبت دیگران و ابراز عواطف اطرافیان نیازمندند. اگر این بخش از وجود انسان، بی پاسخ بماند و شخص از دریافت محبت و عواطف دیگران نسبت به خود، محروم بماند، احساس تنهایی و بیگانگی نسبت به جامعه در وی پدید خواهد آمد و به دنبال آن، شخص دچار افسردگی و زودرنجی خواهد شد. بر این اساس، یکی از وظایف والدین در تعامل با جوان خویش، برقراری ارتباط عاطفی با او و محبت کردن اوست.

«در واقع، یکی از عوامل مهم و تعیین کننده ای که به شکل گیری هویت خانوادگی یاری می رساند، تبادل عاطفی متوازن است. همان گونه که والدین برای تنظیم دریافت ها و مخارج خود، از برنامه اقتصادی خاصی پیروی می کنند و طرح باثباتی در این زمینه دارند، در خصوص مناسبات عاطفی والدین و جوانان نیز باید طرح های مطمئن و متعادلی هم تنظیم نمود، و این خود، موجب به جریان افتادن انگیزه ها و کشش های عاطفی میان آنهاست و نیازهای احساسی و هیجانی طرفین را تأمین می کند. از رهگذر چنین تبادلاتی، احساس امنیت، اطمینان و اعتماد بر می خیزد و روح سرشار از تکاپو و تمنای جوان را سیراب می کند که نتیجه طبیعی آن، احساس تعلق به خانواده بوده و علاوه بر آن، روح خوش بینی و مثبت نگری را در نوجوان و جوان پرورش می دهد.

از اشتباهات رایج و شایع برخی والدین، این است که ضرورت تبادل عاطفی را صرفاً در دوران کودکی و حداکثر نوجوانی، قابل قبول می دانند و دوره جوانی را بی نیاز از این مقوله تلقی می کنند، در حالی که آدمی در همه مراحل زندگی، حتی تا لحظه مرگ، چشم انتظار محبت و لطف دیگران است. تنها نکته ای که قابل ذکر است، تغییر و تبدّل جلوه محبت است؛ یعنی عواطف به شکل متفاوتی در هر دوره از زندگی ظاهر می شوند. از جمله در سال های جوانی و در نظر گرفتن فرصت هایی برای استقلال نسبی او تجلی می یابد. در مقابل والدینی که ناآگاهانه، فرزندان جوان خود را از هر تجربه جدیدی با انگیزه دل سوزی باز داشته و مرتباً آنها را دل سرد و بی جرئت می کنند و علاوه بر اینکه با درخواست اینکه آنها را تنها نگذارند، حتی انگیزه یک مسافرت کوتاه را از او می گیرند و در موارد مهم و تعیین کننده ای همچون ازدواج نیز، با دل سوزی های بی جای خویش او را از اقدام برای تشکیل زندگی باز می دارند، نتیجه چنین رویدادی «ظهور بیگانگی عاطفی» به جای «یگانگی عاطفی» خواهد بود»

منبع:محمدرضا شرفی، جوان و بحران هویت، ص 65 و 66