شخصیت دهی به جوان

بین احساس شخصیت و بهداشت روانی، ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. انسان های باشخصیت، تنها به دلیل آنکه شخصیت خویش را از دست ندهند، از بسیاری از ناهنجاری و رفتارهای ناپسند و ویژگی های ناروا پرهیز می کنند و همچنین برای حفظ شخصیت خویش و رشد روزافزون آن، در تلاشند خود را به انواع خوبی ها و ویژگی های زیبا بیارایند و بدین گونه شخصیت برای آنها به مانعی برای دست یازیدن به بدی ها و عاملی برای روی آوردن به خوبی ها تبدیل می شود.

ضمن آنکه «خودباوری»؛ «اعتماد به نفس» و «عزم و اراده» ـ که هر کدامشان موتور محرک شخص در حرکت به سوی قله هاست ـ از ثمره های دیگر شخصیت بخشی به جوان است. بنابراین، یکی از شیوه های تعامل درست با جوان، شخصیت دهی به جوان است و آگاهی از این نکته که «چون جوان در حال تکوین هویت جدید خود است، مایل است شخصیت جدید او به رسمیت شناخته شود که غالباً این اتفاق نمی افتد و پدر و مادرها جوان را در هویت و شخصیت جدید او گویا به رسمیت نمی شناسند»

منبع:سید علی خامنه ای، حدیث شکوفایی، ج1، ص15.