هر مسلماني در برابر برادران ديني خود حقوق و وظايف فراواني دارد که قابل شمارش نيست و ما نيز در صدد بيان همه‏ي آن حقوق نيستيم؛ تنها يکي از احاديث مربوط به حقوق مسلمانان را نسبت به يکديگر بيان مي‏کنيم. و توجه به همين يک حديث براي عمل کردن به چنين حقوقي کافي است.
امام صادق عليه‏السلام به معلي بن خنيس مي‏فرمايد: «هر مسلماني بر برادر خود هفت حق [لازم] دارد و آسان ترين آنها اين است که آنچه را براي خود دوست داري براي او نيز دوست بداري و آنچه را که براي خود دوست نداري براي او نيز دوست نداشته باشي و حق دوم اين است که از به خشم آوردن او بپرهيزي و آنچه را موجب خشنودي اوست فراهم کني و امر او را اطاعت نمايي، و حق سوم اين که با جان و مال و زبان و دست و پاي خود او را ياري نمايي، و حق چهارم اين است که چشم او و راهنماي او و آيينه‏ي او باشي، و حق پنجم اين که تو سير نباشي و او گرسنه و تو سيراب نباشي و او تشنه و تو پوشيده نباشي و او برهنه باشد، و حق ششم اين که اگر تو خادمي داري و او ندارد، خادم خود را بفرستي تا لباس او را بشويد و غذاي او را طبخ کند و بستر او را آماده نمايد، و حق هفتم اين که به سوگند و قسم او احترام بگذاري و دعوت او را اجابت نمايي اگر مريض بود از او عبادت نماي و اگر از دنيا رفت او را تشييع نمايي و اگر حاجت و نيازي داشت در انجام آن بکوشي و مگذاري که ناچار به سؤال و درخواست از تو بشود، اگر اين حقوق را نسبت به او رعايت کني، ولايت و ارتباط برادري خود را با او متصل نموده اي و برادري او را نيز با خود متصل و محکم نموده اي». [1] .
مؤلف گويد: بعيد است که ما بتوانيم به تمام اين حقوق عمل کنيم و اگر هم بر انجام آن قادر شويم؛ باز موفقيت انجام چنين حقوقي بسيار مشکل است، زيرا نفس اماره و حب نفس و بزرگي و تکبر، اجازه‏ي درک اين فضايل را به ما نمي‏دهد. چه رسد به اين که موفق به انجام آنها بشويم.
 وسائل الشیعه ،ج8